avontuurlijke Kate overleefde, bestaat uit gelieerde links. Als u via deze links een aankoop doet, verdien ik een commissie zonder extra kosten voor u. Bedankt!

Delen op Twitter
Delen op Facebook
Deel op Pinterest
Deel op e -mail

Afbeelding: Kahala

Bijna een jaar geleden werd ik voor de eerste overvallen en (hoop ik) alleen tijd in mijn leven.

Destijds woonde ik in Boston, aan de overkant van Berklee College of Music en Boston Conservatory. Het is een zeer geweldige buurt, de thuisbasis van studenten en muzikanten.

Ik was onlangs lid geworden van een sportschool en meedoende twee gratis trainingssessies. Toen de trainer me vertelde dat ze me niet tot 7.30 uur ‘s nachts kon boeken, later dan ik wilde, stemde ik er toch mee in.

Tegen de tijd dat ik die nacht de sportschool verliet, was het ongeveer 22:00 uur. Ik nam een beslissing om naar huis te lopen terwijl ik uitzond op mijn post-training high, luisterend naar Maxwell en Marvin Gaye en Stevie Wonder op mijn iPhone.

Afbeelding: Werner Kunz

Twintig minuten later draaide ik me van Boylston op mijn straat, Charlesgate East. Ik luisterde naar muziek, iPhone in de hand en had mijn tas in de grote herbruikbare tas die ik gebruikte als sporttas.

Plots greep iemand me van achteren.

Voor een fractie van een seconde dacht ik dat het een van mijn vrienden was die een grapje speelde. Toen besefte ik dat ik werd aangevallen door een persoon in een hoodie.

Ik begon te schreeuwen. Hij probeerde mijn iPhone te pakken te krijgen. Ik hield het stevig vast.

Hij worstelde me op de grond. Ik bleef de iPhone klemmen. “Geef het aan mij,” siste hij. Ik bleef schreeuwen.

De ironie?

Ik had naar Stevie Wonder’s geluisterd: “Maak je geen zorgen over iets.”

“VUUR!” Ik schreeuwde. Op dit punt zat ik op mijn knieën met mijn hoofd op de stoep, hem bovenop mij. “VUUR!” Ik begon hem te bijten, zijn bloed vulde mijn mond. Hij begon me terug te bijten.

Uiteindelijk worstelde hij de iPhone uit mijn hand en rende door de straat en om de hoek. Een paar mensen renden naar me toe en vroegen me of het goed met me ging.

“Pak hem!” Ik schreeuwde. Drie mensen renden die richting in. Het ene meisje verleende eerste hulp aan mij en het andere belde de politie. De mensen hebben hem niet gevonden.

Om een lang verhaal kort te maken: het was goed, maar ik had erger kunnen zijn.

Nadat ik met de politie had gesproken en naar binnen ging om op te ruimen, nam ik een beslissing om naar het ziekenhuis te gaan. Ik bleek een bekrast hoornvlies te hebben en ik was behoorlijk op mijn handen geschraapt.

Vanwege de beten nam ik echter een beslissing om een maand op hiv -antivirale middelen te gaan. Hoewel er een heel kleine kans was dat deze persoon besmet was en een minuscule kans dat hij me had kunnen besmet, had ik een kanker en veel van zijn bloed zat in mijn mond. Dat is een transmissiemethode. Ik voelde dat deze drastische stap de potentiële beloning waard was.

Het heeft zijn vruchten afgeworpen – hoewel de medicijnen me een maand lang duizelig, misselijk maakten en uitgeput, kwam ik door de behandeling met vlag en wimpel. Ik ben sindsdien volkomen gezond geweest.

Afbeelding: Werner Kunz

Er zijn een paar punten die ik met dit verhaal wil maken.

Er kunnen overal slechte dingen gebeuren. Je kunt naar Colombia of Syrië gaan en volkomen veilig zijn. En je kunt thuis blijven en voor je appartement worden overvallen, of worden geraakt door een auto in je eigen straat. Thuis blijven omdat je doodsbang bent om te reizen, sluit je niet automatisch uit van gevaar.

Zelfgenoegzaam worden kan gevaarlijk zijn. Ik nam aan dat mijn buurt veilig genoeg was om ‘s nachts rond te lopen met een koptelefoon aan. Het is normaal gesproken zeer veilig, en er zijn normaal gesproken ongeveer een half dozijn mensen buiten roken. De straat was die nacht verlaten.

Vanaf dat moment heb ik ‘s nachts nooit naar muziek geluisterd. Als ik ‘s nachts alleen loop, in elke buurt in Boston, kijk ik nu altijd om de paar stappen rond en achter me.

Vecht nooit terug tegen een aanvaller. Terug vechten was een domme, domme fout. Geef aanvallers altijd wat ze willen. Je weet niet welke wapens ze hebben. Ze zouden je kunnen doden, je misvormen, je verlammen.

Het vervangen van de iPhone was lastig, en ik moest een nieuw telefoonnummer krijgen via mijn mama in koop om te voorkomen dat ik nog eens $ 600 betaalde om deze te vervangen, maar materiaalitems kunnen altijd worden vervangen. En de persoon in de Apple Store vertelde me dat ik de meest stoere meid was die hij kende.

Neem de tijd om te herstellen van een traumatisch incident. Nadat ik thuiskwam uit het ziekenhuis, dacht ik dat het goed zou komen. Toen, elke middag op het werk, merkte ik dat ik me regelmatig zorgen maakte over hoe ik veilig thuis zou komen. Een collega regelde heel zorgvuldig voor mij om twee weken lang cabines mee naar huis te nemen op het dubbeltje van het bedrijf, wat veel heeft geholpen.

Schreeuw niet “Help.” Schreeuw altijd ‘vuur’. Leer het in de lokale taal waar je ook gaat. Het meisje dat me eerste hulp gaf, vertelde me dat ze kwam rennen omdat ze nieuwsgierig was naar het vuur. Mensen horen ‘hulp’ en willen niet meedoen. Mensen horen ‘vuur’ en zijn nieuwsgierig. Die nieuwsgierigheid kan je leven redden.

Hoe vreselijk deze gebeurtenis ook was, ik ben blij dat het gebeurde. Het leerde me om mijn veiligheid niet als vanzelfsprekend te beschouwen. Ik hoop dat het jou ook helptnull